چمن مصنوعی در واقع به عنوان جایگزینی برای چمن های طبیعی به کار گرفته می شود. کاربرد چمن مصنوعی بیشتر در سالن های ورزشی و استادیوم های فوتبال است. اما به طور کلی در محیط هایی که امکان رشد چمن طبیعی در آن وجود ندارد، می توان برای پوشش سطح زمین از چمن مصنوعی بهره گرفت.
چمن مصنوعی برای اولین بار در سال 1960 تولید و به بازار عرضه شد. تولید چمن مصنوعی اولیه با بهره گیری از روش های تولید فرش ، انجام شد. از سال 1960 به بعد فناوری تولید چمن مصنوعی به شدت پیشرفت کرد. به گونه ای در حال حاضر صدها و حتی هزاران کارخانه کاملا اختصاصی به تولید چمن مصنوعی در انواع و اقسام گوناگون می پردازند.
استفاده از فناوری ها و تکنولوژی های پیشرفته منجر به تولید چمن مصنوعی با بالاترین کیفیت، بیشترین مقاومت در برابر سایش و تابش نور خورشید و حتی اشعه ماورای بنفش دارد. در حال حاضر می توان چمن مصنوعی تولید کرد که تا حد زیادی شبیه به چمن طبیعی باشد و به جز با لمس آن چمن نتوان متوجه تفاوت نوع مصنوعی آن با طبیعی باشد.
چمن مصنوعی چگونه ساخته شد؟
در اوایل دهه 50 میلادی، تولید فرش های صنعتی شروع شد. با استفاده از مکانیزم طراحی شده برای تولید فرش می توان هر قطعه فرش را در عرض کمتر از یک دقیقه تولید کرد. روش جدید، به علت سرعت بسیار بالای آن جایگزین مناسبی برای تولید فرش به روش سنتی ( فرش بافی دستی ) شد.
در اوایل دهه 60 میلادی موسسه فورد، از روش تولید فرش های صنعتی برای ترمیم زمین های بازی استفاده کرد. کارشناسان فورد برای اولین بار در این موسسه قادر به تولید چمن مصنوعی شدند. با استفاده از این چمن مصنوعی، زمین های آسفالتی پر از چاله، تبدیل به محیط بازی مناسب برای کودکان شد.
چمن مصنوعی تولید شده توسط موسسه فورد، بسیار ابتدایی و با کیفیت پایین بود. در سال 1966 لیگ برتر تصمیم به استفاده از چمن مصنوعی گرفت. بنابراین کارشناسان حوزه کفپوش و چمن مصنوعی، با هرچه گسترده کردن دانش خود اقدام به تولید و نصب چمن مصنوعی کردند، که نسب به چمن مصنوعی فورد بسیار کیفیت و ماندگاری بیشتری داشت.
در حال حاضر چمن مصنوعی توانسته است به عنوان پایه اصلی کفپوش زمین های بازی و استادیوم های ورزشی، قرار گیرد. اکنون هیج زمین بازی را نمی توان یافت که از چیزی غیر از چمن مصنوعی برای پوشش سطح زمین استفاده کرده باشد. با شروع رونق تولید و فروش چمن مصنوعی، تولیدکنندگان بیشتری به تولید این محصول ترغیب شدند. رقابت در عرصه تولید چمن مصنوعی به شدت بالا گرفت تا زمانی که اعتراض های ورزشکاران به چمن مصنوعی و آسیب های وارد شده از این چمن، شروع شد. سیل عظیمی از ورزشکاران به کیفیت پایین چمن های مصنوعی تولید شده، مواد اولیه به کار رفته در این چمن ها، آسیب های وارده از چمن مصنوعی به بدن ایشان، سوختگی های سطحی و ... اعتراض کردند.
تمامی این اعتراضات، لیگ جهانی فوتبال و موسسه تحقیقات استنفورد را بر آن داشت تا به صورت کاملا تخصصی تحقیقاتی درخصوص چمن مصنوعی انجام دهند. نتیجه این تحقیقات بالاتر رفتن کیفیت چمن های مصنوعی و در نتیجه اعلام این خبر از جانب لیگ جهانی فوتبال شد :
لیگ جهانی فوتبال به همراهی مرکز تحقیقات استنفورد در سال 1974 اعلام کردند که چمن مصنوعی برای بازیکنان فوتبال به هیچ وجه خطرناک نیست و استفاده از آن همچنان می تواند ادامه داشته باشد.
در دهه 1990 نیز چمن مصنوعی مجدد اعتراض کارشناسان محیط زیست را برانگیخت. کارشناسان معترض به چمن مصنوعی، برای جلوگیری از گسترش روزافزون استفاده از چمن مصنوعی شروع به کاشت چمن طبیعی در ورزشگاه ها کردند. دیری نپایید تا ایشان نیز از این کار دست کشیدند. چمن طبیعی هزینه نگهداری بسیاری دارد. نیاز دایمی به نور خورشید، آبیاری هر روزه، احتمال خرابی چمن طبیعی در صورت بارش باران و بسیاری موراد دیگر، مجددا همه را به استفاده از چمن مصنوعی مجاب کرد.